Выхожу один я на дорогу ~ Михаил Лермонтов

एकाकि पथिक


एकाकि पथिक आहे मी;
धुक्यात हरवलेल्या रस्त्याचा,
नि:शब्द रात्री वाळवंट परमेश्वराला शोधत आहे,
आणि तारे एकमेकांशी बोलत आहेत.

स्तब्ध आणि एकाकि आहे सृष्टी;
लपेटलेल्या निळ्या चांदण्यामधे,
का आहे एवढा मी दु:खी आणि कष्टी?
कशाची वाट पहातो आहे? की कसला पश्चाताप होतो आहे?

नाही! मला आता कसलिही आशा नाही;
आणि भुतकाळाबद्दल पश्चाताप नाही,
फक्त शांतता आणि मुक्ती हवी आहे,
विसरायचं आहे सर्व काही, चिरनिद्रेमधे.

पण नको आहे ते थडगं काळीज गोठवणारं;
मला हवी आहे चिरनिद्रा,
माझी जीवनज्योत हळूवार मालवताना,
तिचा ऊबदार श्वास मला स्पर्श करेल.

दिवस आणि रात्र, माझ्या कानाशी
गोड आवाज प्रेमगीते म्हणतील, आणि
माझ्यावर एक ओक वृक्ष
चिरकाल बहरेल.


Выхожу один я на дорогу...


Выхожу один я на дорогу;
Сквозь туман кремнистый путь блестит;
Ночь тиха. Пустыня внемлет богу,
И звезда с звездою говорит.

В небесах торжественно и чудно!
Спит земля в сиянье голубом...
Что же мне так больно и так трудно?
Жду ль чего? жалею ли о чём?

Уж не жду от жизни ничего я,
И не жаль мне прошлого ничуть;
Я ищу свободы и покоя!
Я б хотел забыться и заснуть!

Но не тем холодным сном могилы...
Я б желал навеки так заснуть,
Чтоб в груди дремали жизни силы,
Чтоб дыша вздымалась тихо грудь;

Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея,
 Про любовь мне сладкий голос пел,
Надо мной чтоб вечно зеленея,
Тёмный дуб склонялся и шумел.


Lone's the mist-cloaked road before me lying...


Lone's the mist-cloaked road before me lying,
On and on it winds and draws me far,
Night is still, all earthly sounds are dying,
Nature lists to God; star speaks to star.

Silent is the earth and wrapt in slumber,
By a silvered blueness it is lit.
Why is my heart plagued by feeling sombre?
Is there aught I wait, aught I regret?...

No, there's naught I wait, and, naught regretting,
Think not of the past - 'tis buried deep.
Ah, to find true freedom, true forgetting
In the calm of everlasting sleep!

Yet I dread the cold and clammy fingers
And the leaden, icy sleep of death.
Would that life within me dormant lingered
And I felt its warm and balmy breath;

Would that love's own voice, my ear caressing,
Night and day sang dulcet songs to me,
And an ancient Oak, my slumber blessing,
Swayed above my head eternally.

~ Mikhail Lermontov 1841


English translation taken from "...И ПРОБУЖДАЕТСЯ ПОЭЗИЯ ВО МНЕ..."
Из Русской Классической Поэзии. РАДУГА 1984.